Health & Beauty Lifestyle

A është terapia në grup mjeti më efektiv i shëndetit mendor për burrat?

Imazhi modern i punës në grup priret të burojë nga një spital psikiatrik në Oregon në vitin 1975. Atje, infermierja Ratched shpjegoi: “Qëllimi i këtij takimi është terapia. Terapia në grup,” dhe Randle McMurphy u përgjigj: “Po, po, dreqin me atë katrahurë! Filmi “One Flew Over The Cuckoo’s Nest” hodhi një hije të gjatë mbi perceptimin publik të terapive kolektive. Pavarësisht rezonancës kulturore të Infermierit Ratched, një kombinim i teknologjisë dhe një mungesë në kujdesin e disponueshëm një-me-një kanë çuar në një shpërthim si në grupet zyrtare ashtu edhe në grupet e udhëhequra nga komuniteti për një sërë shkaqesh.

Për shumë prej nesh, këto grupe janë po aq pjesë e sferës sonë shoqërore sa ndeshjet sportive dhe disa madje janë të ndërthurura. Shkrimtari Sam Delaney, podcasti i futbollit i të cilit ‘Top Flight Time Machine’ krijoi një degë të shëndetit mendor, The Reset, pranon: “Gjithmonë e kam pasur më të lehtë të ngrihem dhe të flas në një dhomë të madhe me të huaj se sa në një dhomë të vogël njerëzish.” Megjithatë, kthimi i asaj këmbënguljeje drejt diskutimit të çështjeve emocionale ishte më pak instinktive. “Vite më parë, kur unë dhe miqtë e mi mësuam se njëri prej nesh ishte anëtar i këtij grupi, thjesht mendova: ‘O Zot, shok, çfarë ke problem? Pse je në një grup të organizuar për të folur me burra të tjerë?’ Ndërsa tani, më pëlqen disi kjo.

Lidhja midis grupeve tradicionale të miqësisë dhe tubimeve më të hapura terapeutike është diçka që Delaney beson se është në rritje. “Kam takuar këta fansa Hibernian që kanë një podcast të quajtur Longbangers. Ata janë të gjithë djem të klasës punëtore nga Leith dhe më thanë: “Ne filluam me një grup në WhatsApp. Në grup janë edhe 20 djem të tjerë. Njëri prej tyre gjithmonë do t’ju përgjigjet me diçka vetëm për t’ju bërë të ndiheni sikur ju dëgjojnë ose jeni parë ose çfarëdo tjetër.’ Gjithnjë e më shumë njerëz filluan të bashkohen dhe kështu ata bënë një podcast spin-off për shëndetin mendor të quajtur Heidbangers . E vazhdova dhe thjesht mendova se ishin absolutisht të shkëlqyer. Tani, nuk e di sa i suksesshëm është, por vetë fakti që ekziston është një shenjë e kohës për mua.”

Në nivelin më formal, Sharon Shaw, një analiste, punonjëse sociale klinike dhe terapiste grupore e licencuar në SHBA me më shumë se 40 vjet përvojë, thotë se:

Ju jeni në dhomë, jo vetëm me terapistin tuaj, por me gjashtë apo shtatë pacientë të tjerë dhe kështu keni përfitimin e një grupi njerëzish. 

Shaw është entuziaste për rolin e alternativës së grupit në krijimin e numrave, ndërkohë që ka paralajmërime serioze se si drejtohen gjëra të tilla.

Kushdo që dëshiron të shkojë në terapi grupore duhet të jetë i sigurt se kushdo që drejton është i aftë për udhëheqjen e grupit, në mënyrë që të ndihet i sigurt. Dhe kjo është e rëndësishme, meqë ra fjala, siguria e grupit.

Megjithatë, për njerëzit në lloje të caktuara krizash, mungesa e lidershipit zyrtar është shumë pjesë e programit të tyre. “Unë thjesht nuk isha i lumtur brenda,” thotë Vitor, një veteran shtatëvjeçar i rikuperimit të metodës me 12 hapa, e cila bazohet në traditat e vendosura, por pa asnjë person përgjegjës. “Njerëzit ndanë përvojën se si të zgjidhet problemi, si të jetojmë më mirë gjithashtu. Ndihemi sikur po ndihmohemi, jemi përgjegjës për veprimet tona dhe për paraqitjen çdo herë ose çdo ditë, por gjithashtu ndjejmë se njerëzit janë aty për të na mbështetur. Dhe kur gjërat bëhen vërtet të vështira, nuk ka asgjë si t’i drejtohesh një njeriu dhe të thuash: “Kam nevojë për ndihmë”, ose “Nuk mund ta bëj këtë”, ose “Unë jam duke luftuar”. Dhe për të festuar gjithashtu arritjet.”

Përplasja e pandemisë dhe teknologjisë digjitale e ka çuar aksesin deri në pikën ku, thotë Vitor, askush që ka nevojë për një grup rikuperimi nuk duhet të përjashtohet ose të ketë një justifikim për të mos ardhur.

Nëse dikush dëshiron vërtet, mund ta gjejë atë. Nëse nuk mund të merrni pjesë personalisht ka internet, ka takime të Zoom ku mund t’i qaseni globalisht në çdo kohë. Çelësi i ndryshimit dhe çelësi për të kthyer jetën e dikujt është që ata ta dëshirojnë vërtet atë dhe më pas të shkojnë dhe ta kërkojnë. Aty ku ka vullnet, ka një rrugë.

Një pasardhës më i fundit kinematografik i modelit “Starred Up” i vitit 2013, një dramë e dhimbshme realiste e burgut që rrotullohet rreth skenave të punës intensive në grup me të burgosur të dhunshëm dhe bazuar në punën reale të skenaristit të saj, terapistit Jonathan Asser. Në burgun Wandsworth në Londrën jugperëndimore, Asser zhvilloi një praktikë të njohur e cila pati sukses fenomenal në reduktimin e dhunës në një institucion të njohur për të.

Unë drejtoja diskutime në grup. Ata vinin në seanca për të hyrë në përshkallëzim. Ata e shijuan atë. Por ironia e saj është se ne kurrë nuk kemi pasur dhunë me kontakt fizik në asnjë seancë dhe kurrë nuk kemi pasur dhunë me kontakt fizik ndërmjet seancave që përfshijnë pjesëmarrës aktivë. Pra, kjo do të thoshte që nëse kishit një të burgosur të rrezikshëm, të kërcënuar dhe ai lidhej me SVI, ai ishte në thelb i sigurt.  Pra, ai atëherë ishte një model. Atëherë të gjithë ndihen më të sigurt, sepse djemtë vërtet të këqij mund të jetojnë në të njëjtin krah pa e lënduar njëri-tjetrin.

Në llojin e dyfishtë ironik që mund të tipizojë politikën publike, grupet e Asserit u ndërprenë sepse ata “nuk plotësonin më nevojat specifike të atij institucioni”. Institucioni është bërë shumë më pak i dhunshëm për shkak të tyre. Në këtë shembull fuqia e grupit është tipizuar. Nëse një grup mund të turpërojë vetë institucionin, mangësitë e të cilit e shkaktuan atë, atëherë ai duhet të funksionojë. Në një shoqëri të atomizuar që bashkohet pas COVID-it, përballë një peisazhi të reduktuar të kujdesit shëndetësor dhe social, grupet që formojmë dhe bashkohemi për mirëqenien tonë mund të jenë përgënjeshtrimi më i mirë i prirjeve tona ndonjëherë të padobishme, si dhe sistemeve që aktualisht nuk janë në gjendje të përballojnë ose kujdesen.