Është e pamundur të mos kujtohen ditët e fundit të Adolf Hitlerit, kur lifta që ai filloi po shkonte kundër planeve të tij. Natyrisht, armiqtë e Putinit nuk janë në portat e Moskës siç ishin ata të Hitlerit në Berlin, megjithatë ka paralele në refuzimin e të dy liderëve për të dëgjuar këshillat dhe këmbënguljen e tyre për drejtimin e manovrave ushtarake pavarësisht se nuk kanë përvojë për ta bërë këtë.
Zakoni i Putinit është të zgjohet vonë, të notojë dhe më pas të fillojë punën. Ai nuk i beson internetit dhe insiston në informime në letër. Që nga pushtimi, prioritet kanë raportet ushtarake, pastaj dokumentet nga SFV, shërbimi inteligjent, që i tregojnë se çfarë po ndodh ndërkombëtarisht; pastaj raporti i FSB, shërbimi federal i sigurisë, për atë që po ndodh brenda Rusisë; dhe në fund një përmbledhje e veprimeve të elitës ruse – miqve të tij oligarkë dhe armiq – nga FSO, shërbimi federal i mbrojtjes.
Pastaj ai vendos se me kë dëshiron të flasë. Ai preferon videokonferencat sesa takimet ballë për ballë, pasi i jep atij kontroll mbi atë që dëgjon dhe çfarë jo.
Shembull i kësaj është një takim të fundit me kreun e Bankës Qendrore, Elvira Nabiullina. Ajo po shpjegonte ndikimin e pushtimit të Ukrainës në ekonominë e Rusisë dhe tha: “Kjo luftë po na shkatërron ekonominë”. Putin e ndërpreu bisedën.
Valery Gerasimov, shefi i Shtabit të Përgjithshëm, po punon ngushtë me Putinin, por në dukje më shumë si ndihmës sesa si këshilltar. Gerasimov është një veteran i fuqisë së blinduar, tankeve. Madje, ai ishte në vijen e parë të frontit kur ukrainasit u përpoqën ta vrisnin përmes një sulmi me artileri. Gerasimov e di më së miri se si po shkon lufta për Rusinë, por nuk ka asnjë shenjë se ai ka ndonjë ndikim te Presidenti.
Në mënyrë intriguese, Pentagoni konfirmoi se Gerasimov foli me oficerin më të lartë ushtarak amerikan, gjeneralin Mark Milley, të enjten për herë të parë që nga fillimi i konfliktit. Përveç faktit se ata kishin rënë dakord të mbanin ‘linjat e komunikimit të hapura’, nuk janë zbuluar detaje të bisedës. Nëse do të ishte në dorën e tij, kjo nuk është lufta që do të kishte bërë Gerasimov.
Ndërkohë, ministri i Mbrojtjes i Putinit, Sergei Shoigu, 66 vjeç, i cili konsiderohet gjerësisht si i mbijetuari i madh i politikës ruse që nga rënia e Bashkimit Sovjetik, po shihet më rrallë me presidentin, duke çuar në spekulime se ai është piketuar të shpallet si fajtor për dështimin e ushtrisë ruse në Ukrainë.
Vëzhguesit e përkushtuar të Kremlinit besojnë se Putini po kalon shumë nga koha e tij vetëm, duke menduar për luftën dhe duke menduar për strategjinë në terren – gjë që është alarmante për Rusinë, sepse historia na tregon se kjo është saktësisht e kundërta e asaj që ai duhet të bëjë.
Putini nuk ka absolutisht asnjë përvojë domethënëse ushtarake, pavarësisht se (si shumë politikanë) nuk është në gjendje të kalojë afër një tanku apo avioni pa bërë një foto.
Ai ka këmbëngulur se ka ‘komanduar një bateri artilerie’ por e vërteta është se ai nuk ka urdhëruar asgjë. Ai është më shumë një “fanboy” ushtarak sesa një organizator ushtarak.
Javën e kaluar, Kremlini pretendoi se gjenerata e tij e re e lazerëve do ta lejonte atë të shkatërronte satelitët që lëviznin në orbitë.
Në përgjigje tallëse, presidenti ukrainas Volodymyr Zelensky tha se kjo i kujtoi atij kërkimin e nazistëve për një Ëunderëaffe – arma që do t’i jepte fund luftës – gjatë Luftës së Dytë Botërore.
Në të vërtetë, ekziston një fjalë e urtë e vjetër ushtarake: amatorët flasin për taktikat, profesionistët flasin për logjistikën. Amatorët mendojnë se luftërat fitohen me armë të zgjuara ose me marifete strategjike dinake. Për profesionistët, është marrja e duhur e gjërave që bëjnë diferencën – duke u siguruar që ka karburant dhe municione të mjaftueshme dhe që trupat të kenë pajisje të mira dhe ushqime të nxehta. Në këtë, Rusia ka dështuar veçmas.
Hitleri shërbeu në Luftën e Parë Botërore, por ai nuk ishte gjeni ushtarak. As Joseph Stalin nuk ishte. Të dy filluan pjesën e tyre në Luftën e Dytë Botërore duke ndërhyrë në vendosjen e forcave të tyre – në rastin e Stalinit me pasoja katastrofike.
Ai ishte i sigurt se Hitleri nuk do të tentonte një pushtim të Bashkimit Sovjetik pas paktit të mossulmimit midis dy vendeve. Pastaj, kur vala e luftës u kthye në vitin 1941, ai refuzoi t’u besonte gjeneralëve të tij që i thoshin se një sulm ishte i afërt. Ai mendoi se ishte një komplot britanik për të nxitur telashe dhe si rezultat forcat sovjetike u shkatërruan pak a shumë në terren.
Stalini e kuptoi gabimin e tij dhe që nga ai moment i la gjeneralët e tij të vazhdonin. Hitleri nuk e mësoi kurrë atë mësim. Deri në fund, në bunkerin e tij poshtë rrugëve të Berlinit, ai po mikromenaxhonte trupat e tij.
Në studimet e inteligjencës ka një debat të gjatë nëse britanikët duhet të kishin vrarë Hitlerin. Përgjigja është, para luftës, po. Por pasi filloi lufta, jo – sepse dikush kompetent mund ta kishte zëvendësuar atë.
Në këtë aspekt, për momentin, Putini është miku më i mirë i Ukrainës.
Arsyeja pse ofensiva ushtarake e Rusisë ka shkuar kaq keq nuk është se forcat e saj janë të padobishme, por se ato janë përdorurkeq. Ata nuk kanë qenë në gjendje të luftojnë ashtu siç ishin planifikuar.
Ky është faji i Putinit. Ai ishte i bindur se ukrainasit nuk do të rezistonin, se ‘operacionet e tij speciale’ do të përfundonin brenda disa ditësh. Ai u tha gjeneralëve të tij se ata nuk kishin nevojë për furnizime të mëdha për të përgatitur terrenin ose për të vendosur linja furnizimi. Si rezultat, rrethimi i planifikuar i kryeqytetit Kiev u braktis dhe rusët u dëbuan nga zonat që morën herët.
A mund të përdorë ai një armë bërthamore taktike? Tre muaj më parë kjo nuk pritej. Tani Putini është shumë më pak në kontroll. Në një rast dështimi total, ai mund të përshkallëzonte konfliktin, por në atë rast do të shpresohej që forcat e tjera të merrnin kontrollin në Rusi.
Me gjithë fuqinë e tij, nuk ka Putinizëm, asnjë ideologji. Është thelbësisht e ndryshme nga ajo që ndodhi gjatë Luftës së Dytë Botërore. Deri në fund, kishte njerëz që ishin nazistë fanatikë, që besonin jo vetëm te Hitleri, por edhe te idealet e tij.
Putini është i rrethuar nga pragmatistë të pamëshirshëm. Nëse ai do të donte të godiste NATO-n, do të kishte njerëz që do të mendonin, “Shefi po bëhet shumë i rrezikshëm”.
Ajo që është shumë e habitshme tani është se sa i izoluar duket të jetë Putini. Nuk ka shumë nga ata rreth tij që do të merrnin një plumb për presidentin. Kur Putini të largohet askush nuk do të qajë për të./ABC
