Për të gjithë ju që ndoshta nuk e njihni, Connor Ryan Swindells është një aktor dhe model anglez. Duke filluar karrierën e tij në mesin e viteve 2010, ai u bë i famshëm për portretizimin e Adam Groff në serialin komedi-dramë të Netflix, “Sex Education”. Aktorët, thuhet se kanë nevojë për motivim për të qenë vërtet të shkëlqyeshëm. Për Connor Swindells, motivi i tij ishte ditët e tij të kaluara duke gërmuar vrima në baltë gjatë ndërtimit të gardheve.
Një punë që ai “e urrente”. Connor Swindells ishte një djalë i klasës punëtore nga një linjë fermerësh dhe punëtorësh, në një industri të dominuar nga njerëz të klasës së mesme. Për më tepër, ai është një 24-vjeçar i përmbajtur dhe me kontrollin e një 40-vjeçari të sprovuar. Një yll i qetë, privat, i cili vlerëson bashkëpunimet krijuese mbi çdo pjesë të famës.
Ju mund ta imagjinoni, duke pasur parasysh që ai tani po luan në një nga shfaqjet më të mëdha në televizion, globalisht, që një ose dy gracka mund të vijnë në rrugën e tij. Në fakt, Swindells i lindur në Sussex shprehet rreth nocionit të suksesit dhe jetës pas punës se:
Topi është duke u rrotulluar më shpejt se këmbët e mia për dy vitet e fundit. Tani është koha kur sapo po arrij dhe kuptoj madhësinë e gjithçkaje.
Komedi-drama e Netflix, “Sex Education”, do të kthehet për një sezon të tretë. Është një gjë e re për njerëzit në të gjithë botën, ku për ne britanikët, është një ngushëllim i njohur. Ne e duam atë lloj vulgariteti brenda humorit seksual. Është e qartë se për Swindells, mundësitë krijuese për një aktor të ndjeshmërisë së tij janë një tërheqje e madhe. Ai shprehet se:
Të jep liri. Me të vërtetë mund të ikësh me vrasjen sepse është e stilizuar dhe ndonjëherë është në krye. Nuk ka asnjë skenar apo rrethanë ku auditori nuk do ta blejë atë.
Swindells luan Adamin, në një marrëdhënie të ftohtë me babanë e tij, duke e shpëtuar nga marrëdhënia e tij me studentin tjetër, Eric Ncuti. Swindells thotë se:
Adami është një i ri që lufton me maskulinitetin e tij, i cili është mjaft qesharak në natyrë. Në fillim, ai vendosi shumë mure rreth tij dhe shumë mekanizma mbijetese. Dhe ndërsa shfaqja vazhdon, ne fillojmë t’i heqim ato shtresa dhe të shohim se çfarë një djalë i vogël i frikësuar është ulur brenda tij, i cili mendoj se do të ketë jehonë.
Fundi i sezonit të dytë pa një përparim të mundshëm për pranimin e seksualitetit nga Adami por me hapjen e sezonit të tretë, është gjithashtu e qartë se ngacmuesi i vjetër i Adamit ka akoma një mori gjërash për të punuar.
Unë mendoj se si shumë djem të rinj, zemërimi është shumë më i pranuar sesa frika, edhe pse ata të dy vijnë nga i njëjti vend. Për kaq shumë djem të rinj, përfshirë edhe mua … Unë kurrë nuk do të mërzitesha, por do të zemërohesha.
Jeta shkollore e vetë Swindells nuk ishte qartë një shtrat me trëndafila apo edhe veçanërisht i paharrueshëm.
Isha mjaft i tërhequr. Unë kurrë nuk kam bërë përshtypje. Unë kurrë nuk kam bërë shumë. Do të doja që të kisha provuar më shumë ose të paktën të zemëroja disa mësues të tjerë, kështu që të kthehesha dhe të tundesha në fytyrat e tyre.
Mësuesja e tij pa diçka në të që askush tjetër nuk e kishte; që as ai vetë nuk e kishte parë tek vetja. Ajo deklaroi se një ditë ai do të vepronte në mënyrë profesionale, diçka që Swindells mendoi se “nuk ishte aspak një punë serioze për të bërë”. Pa u shqetësuar, ajo e foli atë në prodhimin e “The Lion, the Witch and the Wardrobe”.
Ajo më shkroi një personazh të ri. Ishte luani, dordoleci, njeriu prej kallaji dhe … ushtria private.
Nata e parë e Swindells në skenë, para audiencës, është diçka që ai e mban mend me qartësi.
Për herë të parë, isha mirë të isha në qendër të vëmendjes. Të kem të gjithë sytë mbi mua dhe të dëgjoj njerëzit duke qeshur ishte një ndjenjë e bukur për egon time, si një djalë i ri i qetë.
Ishte vetëm një qëndrim në aktrim, megjithatë, Swindells kishte diçka tjetër në jetën e tij, një sport që e mbajti atë jashtë telasheve dhe i dha disiplinën e nevojshme. Ndryshe nga aktrimi, kjo ishte një gjuhë e njohur për gjuhën e familjes së tij: Boksi!
Unë besoja plotësisht se kjo ishte ajo që do të bëja për një kohë të gjatë. Sepse që vija nga një familje e klasës punëtore, të qenit aktor nuk ishte me të vërtetë një gjë e pranueshme për mua që t’i lejoja vetes të besoja se do ta bëja dhe që ata të besojnë se unë do të bëja. Ka një shkallë të caktuar kontrolli që ju keni, dhe fëmijëria ime ishte shumë jashtë kontrollit.
Në moshën 17-vjeç, ai u plagos dhe pauza e bëri atë të pyeste: ‘A donte të goditej në kokë për pjesën tjetër të jetës së tij?’ Përgjigja ishte jo. Kështu, ndërsa adoleshenti përpunoi atë që donte të bënte, ai punoi me vëllezërit e tij për të ndërtuar ‘gardhe.’
Unë vetëm po gërmoja gjithë ditën, duke gërmuar në tokë, gjë që ishte përulëse.
Mund të ketë qenë shqetësuese, por Swindells e dinte që ai duhej ta arrinte atë.
Nuk ka mënyrë më të mirë për t’ju motivuar sesa të bëni një punë që e urreni. Unë nuk jam ndërtuar për të qenë një gardh. Unë kam krahë të dobët dhe kocka të vogla; Unë nuk jam brutal si vëllezërit e mi kur bëhet fjalë për punën manuale. Unë thjesht kalova gjithë kohën në imagjinatën time për ta kaluar atë.
Kur erdhi momenti i llambës…”Oh, mund të largohem nga këtu duke e bërë këtë” – erdhi nga vetë ajo që ai e kishte hedhur poshtë si jo për pëlqimet e tij: Aktrimi! Ai e testoi këtë me miqtë duke bërë shaka për audicionin. Audicioni ishte për klasat e aktrimit, të cilat më pas çuan në shfaqjen e tij të parë, “Franz Kafka’s The Trial and community theatre” (gjatë së cilës ai flinte në divanin e vëllait të tij). Dhe ashtu si ai, ai kishte gjetur atë që duhej të bënte për pjesën tjetër të jetës së tij.
Me aktrimin, njerëzit më thoshin se kishte diçka dhe ky ishte një moment vërtet i rëndësishëm në jetën time.
Dhe jo vetëm kaq, ai kishte miratimin e familjes së tij për të nisur.
Ata ishin jashtëzakonisht mbështetës dhe për habinë time ishin vërtet të mrekullueshëm.
Puna e parë profesionale e Swindells-it ishte në filmin e Gerard Butler 2018, “The Vanishing”.
Unë kisha bërë qindra audicione deri në atë pikë. Unë ndoshta isha në mendjen time me gjërat e mia dhe hyra në atë audicion pak i pacipë për shkak të kësaj. Dhe për çfarëdo arsye, kjo ishte diçka që ata e pëlqyen.
Vetëm tani, tre vjet më vonë, ai e vlerëson plotësisht atë mundësi të çmendur ku papritmas kaloi nga gërmimi i shtëpive në greminë në një film.
Swindells u rrit nga babai, gjyshërit dhe të afërmit e tjerë pasi nëna e tij vdiq nga kanceri kur ishte vetëm 7-vjeç. Në filmin e tij të dytë VS., Swindells luajti një djalë adoleshent agresiv i cili ishte rritur pa nënë. Paralelet me jetën e tij janë të qarta, por a ishin të vështira?
Ishin të vështira, por ishte koha e duhur për mua që t’i shikoja ato gjëra dhe diçka që mendoj se duhej të ishte, për t’u thelluar në ato gjëra. Ndërsa për pjesën më të madhe të jetës sime unë kam qenë duke vrapuar me adrenalinë dhe nuk kisha ndalur vërtet të mendoja për ato gjëra. Ishte padyshim pak përvojë traumatike të kthehesha në atë vend. Por në të kaluarën ishte diçka që më ndihmoi vërtet.
Ai aktualisht po luan në dramën e mirënjohur “BBC Vigil” dhe sapo ka përfunduar një xhirim 10-javor në shkretëtirën e Saharasë për “SAS: Rogue Heroes”, një seri e ardhshme nga krijuesi i “Peaky Blinders”, Steven Knight, në të cilin ai luan një toger dhe anëtar themelues i SAS (“Po bëja aktrimin tim më të mirë të shkëlqyer”).
Kanë kaluar vetëm disa vite, por një milion kilometra nga vendi ku ishte, duke hapur vrima dhe duke luftuar fjalë për fjalë për të dalë jashtë.
Unë kam qenë gjithmonë shumë me fat në mënyra të tjera. Njerëzit gjithmonë më dhanë një shans dhe më dëgjuan. Unë do të preferoja që babai im të më jepte 20 dollarë ose çfarëdo. Po, është e rëndësishme për një djalë të ri që nuk ka asgjë tjetër, por vjen një kohë kur ju nuk keni më nevojë për ato gjëra. Nëse jeni me fat gjithsesi, siç kam qenë unë. Të gjitha ato gjëra që keni kaluar për të mbijetuar për kaq gjatë, nuk ju duhen. Sepse nuk keni nevojë të veproni më nga frika.
Motivimi i tij mund të ketë rënë në kujtesë, por Connor Swindells nuk ka nevojë që ajo të jetë vërtet e madhe. Ai mund të mos jetë rregulli por ai është përjashtimi.
