Në një opinion të Deutsche Welle-s, lidhur me samitin më të fundit të BE-së në Bruksel, theksohet se “zhgënjimi është i madh tek kandidatët nga Ballkani Perëndimor që duan anëtarësim në BE”. Prej dekadash, atyre u premtohet anëtarësia, por për arsye të ndryshme nuk ecet përpara. Papritur, Ukraina e Moldavia parakalojnë shtetet e Ballkanit. Në kohë rekord, ato bëhen vende kandidate të BE-së. Zhgënjimi është i kuptueshëm, por bazohet në supozime të gabuara.
Në të ardhmen në zgjerimin e BE-së do të bëhet fjalë për gjeopolitikë, për mbrojtjen nga etjet imperiale të presidentit rus. Nuk bëhet më fjalë, si në rastin e Ballkanit Perëndimor e në masë të madhe rastit special Turqisë, për një përafrim politik dhe ekonomik të shoqërive aspiruese me standardet e BE.
Sfidë e nevojshme
Me vendimin historik për dhënien e statusit kandidat një vendi gjeografikisht kaq të madh si Ukraina, që gjendet në luftë, BE bën një ridimensionim të politikës së saj. Ky hap përmban rreziqe politike, siç u shpreh edhe politikani me përvojë, ministri i Jashtëm i Luksemburgut, Jean Asselborn. Por rreziqe që duhen marrë parasysh. Ata që duan të guxojnë më pak, si Franca, Holanda, Portugalia e Gjermania, ngushëllojnë veten se për momentin, ky hap nuk kushton dhe një anëtarësim i vërtetë i Ukrainës, pas vite negociatash, i përket një të ardhmeje të papërcaktuar.
Për një kohë, ky hap historik do të ketë efekt pozitiv edhe për vendet kandidate të Ballkanit. Sepse, për momentin, për BE-në ka rëndësi të zmbrapsë ndikimin rus dhe kinez në rajon. Kriteret e pranimit që kërkohen me kaq rreptësi kanë për t’u zbutur disi. Bllokada e panevojshme dhe bezdisëse e Bullgarisë duhet të marrë fund shpejt. Nuk mund të vazhdohet më kështu, që një vend i BE-së, problemet e brendshme politike i shfryn duke marrë peng procesin e anëtarësimit. Jo vetëm Bullgaria, edhe Greqia e Franca, aty ku iu është përshtatur kanë vendosur veton në këtë proces.
Ballkani duhet t’i zgjidhë vetë problemet e veta
Duhet thënë se problemet e procesit të anëtarësimit të Ballkanit Perëndimor kanë të bëjnë vetëm në një masë të caktuar me BE-në. Pengesat më të mëdha duhet t’i mënjanojnë vetë vendet kandidate. Kthimin në demokraci të stabilizuara, shteti ligjor, zgjidhja e konflikteve me fqinjët, këto probleme nuk i zgjidh BE-ja, këto duhet t’i zgjidhin vetë këto vende. Bosnje-Hercegovina, Kosova, Serbia dhe Shqipëria kanë akoma rrugë për të bërë në këtë drejtim.
Sigurisht do të kishte qenë pozitive, nëse 26 vendet e BE-së do të dilnin të bashkuar kundër Bullgarisë e do t’i kishin çelur negociatat me Shqipërinë dhe Maqedoninë e Veriut. Parimi i unanimitetit e ka penguar këtë. Në këtë kuptim, samiti në Bruksel sërish ishte një shans i humbur, për t’i dhënë një hov të ri motivimit europian në Ballkan. Por, ai dërgoi një sinjal shumë të fuqishëm në drejtim të Rusisë: BE megjithë vështirësitë është e gatshme, të ngrihet mbi veten e të pranojë Ukrainën. E Moska nuk mund ta ndalë këtë.
Presion për reformim të BE-së
Ky hap i guximshëm do ta ndryshojë BE-në. Ajo duhet të bëhet e aftë për pranime të reja, duhet të lehtësojë proceset e vendimmarrjes. Ndryshe nuk ka për të pranuar dot anëtarë të rinj. Kjo nuk është ndonjë gjë e re, por asgjë nuk është bërë vitet e fundit. Në BE janë shtuar populistët euroskeptikë, për shkak të krizës financiare, të borxheve dhe refugjatëve e ka rënë aftësia pranuese. Nuk dihet, nëse shoku gjeopolitik me luftë që nisi Rusia do të jetë një pikë kthese në këtë trend apo do ta përforcojë atë.
BE këtë herë duhet ta bëjë më mirë, se në rastin e Turqisë, po ashtu një vend i madh potencial për në BE, që pjesërisht në vitin 2005 po për shkaqe gjeostrategjike do të pranohej. Në rrjedhën e këtij procesi të gjatë, Turqia ka kaluar në kampin autokratik dhe nuk ka shans që në një të ardhme të parashikueshme të bëhet anëtare. Kjo nuk duhet të përsëritet me Ukrainën.
