Çështjet e licencimit kanë zbrazur kolonat zanore të shumë serialeve të dashura në shërbimet e transmetimit, duke rezultuar në aluzion të muzikës dhe në zhdukjen e këngëve tematike. Për vite, sa herë që telefoni i Paula Cole filloi të ndizet, kjo zakonisht nënkuptonte një gjë: “Dawson’s Creek” kishte mbërritur në një tjetër platformë transmetimi.
Drama hit adoleshente, e cila u transmetua në “WB” nga viti 1998 deri në 2003, është sinonim i këngës së dashur të këngëtarit, “I don’t want to wait”. Në kinematë e shtëpisë dhe në platformat ‘streaming’ si “Netflix”, sidoqoftë, seriali ka zëvendësuar pothuajse të gjithë muzikën e saj origjinale, duke përfshirë, në mënyrë më të dukshme, kolonën zanore. Në vend të këngës së Cole, episodet e “Dawson’s Creek” tani hapen me “Run Like Mad”, nga Jann Arden.
Audienca nuk e kanë pritur mirë këtë ndryshim. “Njerëzit me të vërtetë kishin interes dhe janë vërtet të mërzitur për këtë,”- tha Cole në një intervistë telefonike nga shtëpia e saj në Massachusetts. “Ata më etiketojnë në çdo postim, aq shumë etiketime në rrjete sociale, fansat që etiketojnë Netflix dhe Sony”. (Kënga e Cole luan para finales së episodeve finale në Netflix, falë një marrëveshjeje Sony Pictures Entertainment, studio prodhuese dhe distributore, e bërë për një lëshim të veçantë të vitit 2003 në DVD.)
“Dawson’s Creek” është një nga shumë shfaqjet klasike që sot tingëllojnë ndryshe nga sa mbase ju kujtohet. Transmetimi në Netflix bëri që shumica e muzikës pop që e përfshiu kur u transmetua fillimisht të mungojë. Është një transformim befasues dhe një që është çuditërisht i përhapur në të gjithë shërbimet e transmetimit në Amerikën e Veriut.
Pse ndodh? Siç rezulton, është kryesisht një çështje këndvështrimi.
Të gjitha shfaqjet duhet të paguajnë për të drejtat për të përdorur këngët ekzistuese në kolonat e tyre zanore, dhe procesi i licencimit të melodive të njohura mund të jetë jashtëzakonisht i shtrenjtë. Para fillimit të viteve 2000, në kohën e kasetave DVD, prodhuesit nuk menduan shumë për të ardhmen afatgjatë të këtyre programeve – siç e panë, ata do të transmetoheshin drejtpërdrejt dhe ndoshta për disa vjet. Shumë vendosën për një kompromis për të marrë këngët e mirënjohura në shfaqjet e tyre: licenca të kufizuara, afatshkurtra, të cilat u lejuan atyre të merrnin artistë të mëdhenj me çmim të ulët.
“Në atë moment njerëzit nuk menduan më tej”,-tha Robin Urdang, supervizore e muzikës dhe gjithashtu fituese e çmimit Emmy-t, e cila ka licensuar këngë për shfaqje të tilla si “Broad City” dhe “The Marvelous Mrs. Maisel”. “‘ Ne po transmetojmë shfaqjet për një vit ose tre vjet ose pesë vjet, dhe pastaj muzika zhduket”Ata nuk menduan se kishin nevojë më gjatë për të.”
Rezultati është, pasi skadojnë licencat, shumë shfaqje përfundojnë në shërbimet e transmetimit me muzikën e tyre të zëvendësuar. Kjo mund të rezultojë në disa përvoja shikimi të pazakonta dhe zhgënjyese. Në një episod të hershëm të “X-Files”, agjentja Scully, e luajtur nga Gillian Anderson, merr në pyetje një vrasës serial i cili pretendon të ketë fuqi telepatike. Ajo nuk e beson atë, por ndërsa ajo largohet, ai këndon disa sekuenca të “Beyond the Sea” të Bobby Darin, një këngë që ajo e dëgjoi një ditë më parë, në varrimin e babait të saj. Scully largohet e frikësuar, dhe audienca pyet veten nëse vrasësi me të vërtetë ka fuqi telepatike.
Të paktën, kjo është ajo që publiku mund të ketë menduar në 1994, kur episodi u transmetua në “Fox”. Nëse e shikoni sot në “Hulu”, mund të pyesni veten se për çfarë i referohet vrasësi. “Beyond the Sea” e Bobby Darin nuk dëgjohet më në varrimin e babait të Scully. Në vend të kësaj, ne dëgjojmë “La Mer”, versioni xhaz në gjuhën franceze me të njëjtën melodi, nga Charles Trenet. Si rezultat, gjetja e vrasësit tani është më konfuze.
Disa ndryshime janë më pak të dukshme. Muzika për shfaqje si “Scrubs” e NBC dhe “Bones” e Fox është ndryshuar në mënyrë dramatike, siç kanë treguar shpejt fansat në internet. Kur prodhuesit televizivë duan të vendosin një këngë në një skenë, qoftë edhe një pjesë të vogël, ata duhet të pastrojnë përdorimin e saj me kompozitorët dhe botuesit e këngës dhe t’u paguajnë atyre një tarifë të rëndë. “Kostot janë të konsiderueshme, midis $30,000 dhe $40,000 mesatarisht për të drejtat e pacaktuara për një këngë popullore që ka luajtur në radio dhe që shumica e njerëzve do ta dinin. Kam punuar në një shfaqje të quajtur “Ice Burn Notice” vite më parë”- tha Urdang. “Sezoni ynë i parë, buxheti ishte qesharakisht i ulët – rreth 20,000 dollarë për episod. Vitin tjetër ai ra në 19,000 dollarë.” Për “Burn Notice”, Urdang ndiqte muzikën nga artistë të panjohur, por të pavarur.
“Këngë që askush nuk i di”. Këto këngë janë më të përballueshme në çmim, sipas saj. Por, për supervizorët e muzikës që parapëlqejnë të përdorin hite është një zgjidhje më e lehtë, ashtu siç u shpreh Thomas Golubic i cili ka punuar në serialet e famshme “Breaking Bad” dhe “The Walking Dead”: “E kupton që të vendosësh këngën e Abba-s në një skenë është me të vërtetë çelësi i suksesit. Edhe pse Abba është goxha e shtrenjtë dhe askush nuk ofron për të bërë ndonjë marrëveshje”.
Në mënyrë që të mund ta paguash një këngë, duhet të kesh paguar një taksë të ulët për kontratën për një vit ose ndoshta 5 vite me disa kushte. Ai shtoi se: “Është shumë e vështirë ta bësh këtë punë, por kur e bën saktë, është një eksperiencë emocionuese. “Tani producentët dinë më shumë dhe kur bëhet fjalë për internetin, “streaming” ose lidhjen me kabëll licensat e përdorimit pa limit janë norma. “Nuk njoh dikë që do të lejonte opsionin e limituar në ditët e sotme, duket t’i marrim të drejtat tona përgjithmonë. Buxheti për muzikën duhet të jetë më i lartë për të plotësuar këto nevoja.”
