Kur iu bashkova Twitter-it ,14 vite më parë, po jetoja në Gadishullin e Michiganit, duke ndjekur shkollën pasuniversitare. Unë jetoja në një qytet me rreth 4,000 njerëz ku kishte njerëz me ngjyre , persona të komunitetit lgbt dhe pak shkrimtarë. Vendi ku gjeta një komunitet përtej kolegëve të mi të shkollës së diplomuar,ishte në internet . Unë ndoqa dhe takova shkrimtarë të tjerë në zhvillim, shumë prej të cilëve mbeten miqtë e mi më të mirë. Unë dua të ndaj mendime, të festoj gëzimet e njerëzve, të përpunoj lajmet me të tjerët dhe të marr pjesë në shkëlqimin kolektiv të shikimit të shfaqjeve të çmimeve me mijëra të huaj.
Këto janë fjalët e shkrimtares Roxane Gay, ku ajo ka shprehur jetën e saj, si dhe ka folur për ndikimin e rrjeteve sociale në jetën tonë.
Ajo tregon se diçka themelore ka ndryshuar që nga ajo kohë dhe se nuk i shijon më mediat sociale. Në shkrimin e saj, Gay ka shprehur pakënaqësitë dhe arsyet se pse nuk preferon që rrjetet sociale të kenë peshë apo rëndësi.
Ato ushqehen nga pashpresa që shumë njerëz ndiejnë kur marrin parasysh gjendjen e botës dhe sfidat me të cilat ballafaqohemi në jetën e përditshme. Hapësirat në internet ofrojnë trillime shpresëdhënëse të një shkaku dhe pasoje të prekshme , një padrejtësi e përgjigjur nga një pasojë e menjëhershme. Në Twitter, ne mund të përdorim një masë të vogël fuqie, të hakmerremi për gabime, të ndëshkojmë “të kqinjtë”, të lartësojmë zemrën e pastër.
Sidoqoftë, sipas saj, në kërkimin tonë për këtë simulim të drejtësisë, ne kemi humbur çdo sens proporcioni dhe shkalle. Ne mbajmë me përbuzje të barabartë një kriminel lufte dhe një shkrimtar trillimi, i cili në mënyrë shumë transparente huazon detaje nga jeta e dikujt tjetër.
Ajo ka shprehur se ndihet keq që duhet të ketë një lloj influence të tillë në rrjet. Të qënit i ndjekur në internet filloi ngadalë, dhe pastaj të gjithë menjëherë. Për vite kishte dyqind ndjekës. Ata numra ngadalë arritën deri në disa mijëra. Pastaj shkroi disa libra, dhe hapi sytë, ku papritmas qindra mijëra njerëz po i lexonin. Shumica e tyre e vlerësojnë punën e bërë, megjithëse mund të mos pajtohen me mendimet e shkruara.
Disa thjesht më urrejnë, është e drejtë e tyre, dhe më ndjekin për të kërkuar prova për të mbështetur ose intensifikuar armiqësinë e tyre. Pastaj ka nga ata që më ngacmojnë për të gjitha llojet e arsyeve – një aspekt i identitetit tim ose punës sime ose mbase prania ime në botë shqetëson ujërat e tyre emocionale.
Pas një kohe, linjat mjegullohen dhe nuk është aspak e qartë se ku dallohet shoku nga armiku. Pasi të keni arritur një agresion të mjaftueshëm, gjithçka fillon të ndjehet si një sulm. Lëkura juaj hollohet derisa të mos ju mbetet më mbrojtje. Bëhet gjithnjë e më e vështirë për të dalluar kritikën e mirëbesimit nga keqdashësia apo mizoria. Një përvojë që dikur ishte simpatike dhe argëtuese bëhet stresuese dhe kryesisht e pakëndshme.
Një person bën një deklaratë. Të tjerët marrin parasysh disa aspekte të kësaj deklarate. Ose ata shënojnë çdo rrethanë për të cilën deklarata origjinale nuk merrte parasysh. Ose keqinterpretojnë deklaratën origjinale dhe e kalojnë atë në një çështje më të gjerë në të cilën janë investuar thellësisht.Ose sjellin diçka qesharake që dikush tha më shumë se një dekadë më parë si konfirmim i… kush e di?
“Pëlqimet” analizohen me ngulm, sikur klikimi i një butoni në mediat sociale është përfaqësues i një ideologjie të tërë. Nëse bëhet një gabim, ai bëhet provë e menjëhershme e të qenit përtej shpengimit. Ose, nëse personi mban pjesërisht përgjegjësinë e gabimit , një kor i bën të ndihen në ankth , duke dënuar ‘çnjerëzimin’.
Çdo dëm trajtohet si traumë . Njerëzit e interpretojnë çdo veprim si te jetë me qëllim dashakeq. Argumentet me keqbesim janë të shumta, të paraqitura në një mënyrë të drejtë.
Ekziston një kategori tjetër tërësisht racistësh, homofobësh, transfobësh, ksenofobësh dhe fanatikësh të tjerë që synojnë subjektet e zemërimit të tyre pa pushim dhe janë kryesisht të pakontrolluar nga platformat që i mundësojnë ato.
Si dikush që ka qenë në internet për një kohë të gjatë, ka parë të gjitha llojet e argumenteve dhe bisedave qesharake. Ka qenë pjesë në të gjitha llojet e argumenteve dhe bisedave qesharake. Kohët e fundit, i ka ardhur mendimi se ajo që nxit kaq shumë zemërimin dhe antagonizmin në internet është pafuqia jonë jashtë linje.
Në internet duam të jemi të mirë, të bëjmë mirë, por përkundër këtyre aspiratave të larta morale, ka pak zemërgjerësi ose durim, e lëre më mirësinë njerëzore. Ka një dëshirë të dëshpëruar për sigurinë emocionale. Ekziston një shpresë e dëshpëruar që nëse të gjithë bëhemi mjaftueshëm të përsosur dhe kërkojmë të njëjtën përsosmëri nga të tjerët, nuk do të ketë më dëm apo vuajtje.
