Ndërsa dielli bën raundin e fundit të lamtumirës dhe ne shkojmë në mënyrë të pashmangshme për në stinën e vjeshtës, shpesh më pëlqen të zemërohem për diçka të shkruar nga z. TS Eliot. Shkrimtari i lindur në Amerikë ishte shumë gjëra – një eseist, një dramaturg, poeti më i madh në botë e kështu me radhë – por ai ishte paksa i keq kur bëhej fjalë për stinët. “Prilli është më mizori i të gjithë muajve”, shkroi Eliot në poezinë e tij “The Wasteland”. Përgjigja e vetme ndaj së cilës është: “Lëreni jashtë!”
Siç e di çdo budalla, muaji më mizor i të gjithëve është ky në të cilin jemi tani. Tetori dhe Nëntori nuk bënë kurrë asgjë për askënd. Ata janë muaj të thjeshtë, të zhytur mes gëzimeve të verës dhe bukurisë së akullt të dimrit. Vjeshta është fundi i një stine. Ka vetëm një mbrëmje të mirë në MB në vjeshtë dhe ajo është Nata e zjarrit, kur hedhim fishekzjarre dhe djegim figurat e një ngatërrestari katolik 500-vjeçar. Edhe atëherë, ka vetëm kaq shumë karamele dhe mollë të ëmbëlsuara në shkopinj që mund të hani në një mbrëmje.
Poeti romantik Z. John Keats e quajti vjeshtën një sezon të “mjegullës dhe frytshmërisë së butë, mik i afërt i gjirit të diellit që piqet”, diçka e rrahur vetëm për pasaktësi nga “vjeshta është një pranverë e dytë kur çdo gjethe është një lule”, sipas Autori francez Z. Albert Camus. Këtu kemi problemin: njerëzit priren të romantizohen këtë periudhë të vitit. Është e qartë se atyre shkrimtarëve nuk iu desh kurrë të shkonin në një stacion metroje në një natë me shi në tetor. Ose uluni jashtë një pijetoreje në erën që lëviz me një qen veçanërisht të mërzitur, sepse qentë nuk lejohen brenda.
Ata që e romantizojnë vjeshtën do t’ju tregojnë për bukurinë e gjetheve që bien nga pemët teksa pijnë një gllënjkë nga filxhanët me latte me erëza kungulli. Ata do të ecin dorë për dore me partnerin e tyre nëpër park, duke buzëqeshur në distancë. Ata njerëz ndoshta quhen Seb ose Lottie. Ata do të zotërojnë disa kristale shëruese. E vërteta është se kjo stinë tërheq njerëzit bazikë.
“Në masën e një dite të vetme vjeshte, mund të kesh verë, dimër dhe përsëri në verë. Është dinak dhe jo i besueshëm sa një mi mafioz.”
Është gjithashtu e vështirë të dukesh bukur në vjeshtë. Është praktikisht e pamundur të vishesh për të. Nëse prekni një pallto dimërore, atëherë brenda gjysmë ore do të jetë 25 gradë dhe meterologët do të flasin për një verë indiane. Nëse vishni pantallona të shkurtra për t’i shpëtuar vapës, atëherë me siguri që do të ketë përmbytje dhe stuhi breshëri. Me verën dhe dimrin, ne e dimë se ku qëndrojmë dhe mund të vishemi në përputhje me rrethanat. Në masën e një dite të vetme vjeshte, ju mund të keni verë, dimër dhe përsëri verë. Është dinak dhe jo i besueshëm si një mi mafioz.
Ne duhet t’i shikojmë gjethet duke ndryshuar nga jeshile në kafe dhe të reflektojmë mbi vdekshmërinë tonë. Duhet ta gjejmë rënien e tyre të butë në tokë disi prekëse, pak fisnike dhe të bukur. Unë nuk jam i dytë pas askujt në dashurinë time për pemët, por më pëlqejnë ato të veshura plotësisht me gjethe, mundësisht jeshile.
Jo, jo, vjeshta thjesht nuk do të bëjë. Kur vjen dita e frikshme kur orët kthehen të dielën e fundit të tetorit, ne nuk duhet të pranojmë vetëm fatin tonë. E vetmja përgjigje e arsyeshme ndaj ardhjes së Nëntorit është të qëndroni në shtëpi, të mbrojtur nga gjethet dhe njerëzit që pinë latte me kungull. Ose shkoni jashtë vendit. Drejtohuni në një hemisferë tjetër ku stinët janë të përmbysura dhe mund të jeni plot gëzime të pranverës apo verës. Dëgjojmë se Buenos Aires është i këndshëm në këtë kohë të vitit.
