“Roadrunner”, dokumentari i ri i regjisorit Morgan Neville rreth Anthony Bourdain, nxjerrë në pah kuriozitetin e tij për njerëzit, botën, veten e tij. Nga ana tjetër “Roadrunner”, që pritet të lançohet në kinematë e SHBA-ve në 16 korrik, përpiqet të zbërthejë nga të gjitha anët Bourdain. Anthony Michael Bourdain ishte një kuzhinier i famshëm amerikan, autor dhe dokumentar udhëtimesh, i cili luajti në programe që përqendroheshin në eksplorimin e kulturës ndërkombëtare, kuzhinës dhe gjendjes njerëzore.
Fillon me bisedimet për vetëvrasjen e tij në 2018, mosmarrëveshjet me veten e tij, i cili po përpiqej të përputhte një idealizim, romantizim të jetës me realitetin, dëshirat e tij konfliktuale që luftojnë vazhdimisht për një emër. Filmi fillon ashtu siç filloi fama e Bourdain, nga kujtimet e rolit të tij si kuzhinier dhe më pas faktit se si u bë një drejtues i një seri shfaqjesh gjithnjë në zhvillim që e çuan atë në shtatë kontinente.
Këto 100,000 orë pamje përfshijnë 60 orë nga një dokumentar i papërfunduar për Bourdain nga disa dekada më parë, material prapa skenave nga shfaqjet dhe pamjet e iPhone të Bourdain. Bourdain kishte nisur prej kohësh varësinë ndaj heroinës, ishte gjithnjë kurioz dhe udhëtimet ia shuanin etjen, duke i shkaktuar dëm të konsiderueshëm kolateral. Ai dëshironte dëshpërimisht të ishte një familjar, një baba. Por, ai ishte i detyruar të vazhdonte të lëvizte.
Rruga më e fortë e eksplorimit të Roadrunner ka të bëjë me betejën e Bourdain me egon e tij. Xhirimi i një episodi të Anthony Bourdain, “Anthony Bourdain: No Reservations for The Travel Channel” në Liban në 2006, ndërsa Izraeli bombardoi Bejrutin, e gjeti atë të zënë në një konflikt që ndryshoi mënyrën se si ai donte të bënte televizion.
Katër vjet në karrierë si prezantues, ai nuk donte t’i përshtatej modelit të emisionit në një realitet që e tmerroi. Ai nuk donte të shfrytëzonte një luftë, të bënte një shfaqje argëtuese për ushqimin përballë mizorisë.
Bourdain modeloi personazhin e tij të hershëm mbi heronjtë e tij nga vitet 1970, i dashuruar me Ramones, e duke u miqësuar me Iggy Pop. “Kitchen Confidential” e bëri atë një ikonë, duke dhënë intervista në të cilat ai tha se çdo kuzhinier që këndonte këngët e Billy Joel në kuzhinën e tij do të pushohej nga puna.
Ai ishte i ftohtë, magnetik dhe u shpreh se në një botë ideale nuk do të kishte qenë fare në shfaqjet e tij, ku padyshim nuk do të kishte edhe argëtim. Ai ishte në luftë të vazhdueshme më personalitetin e tij, nga neveritja që ai ishte në çdo lloj piedestali.
Si parazgjedhje, ne jemi qendra e universeve tona, por Bourdain dukej se e urrente vetveten për këtë. Ai vështirë se iu shmang famës dhe ishte jashtëzakonisht i suksesshëm, por ai filloi të pyes se për kë ishin të gjitha çmimet e tij.
Ekziston një tranzicion i përsosur, i tmerrshëm në film, i hapur, por jashtëzakonisht i efektshëm. Në Borneo shohim Bourdain dhe disa fshatarë që shtijnë një derr…
Bourdain la pas një vajzë 11-vjeçare dhe ai nuk la një shënim. Dhe ndërsa filmi bëhet më dëshpërues, një nga miqtë e tij na nxit ta kujtojmë për mënyrën se si ai jetoi.
Bourdain jetoi për ekstreme edhe nëse nuk donte ta bënte atë. Ai dukej i palëkundur, bënte gjithçka menjëherë. Ai kurrë nuk pushoi dhe asgjë për të nuk ishte kurrë e mjaftueshme. Për pjesën më të madhe, “Roadrunner” feston një njeri në tërësi të jetës dhe është emocionuese dhe frymëzuese.
