Angelina Jolie rikthehet për publikun përmes një interviste për revistën ‘British Vogue’, që ka dalë në shitje që nga 4 shkurti.
Aktorja e njohur Hollivudiane, producente filmash, e njohur edhe si humanitare mësohet se ka mirëpritur punonjësit e revistës për të kaluar dy ditë në shtëpinë e saj bashkë me gjashtë fëmijët, Maddox, 19 vjeç, Pax, 16 vjeç, Zahara, 15 vjeçe, Shiloh, 14 vjeç, dhe binjakët 12 vjeç, Vivienne dhe Knox.
Të qeshurat, muhabeti, ushqimi, lepujt, qentë, hardhucat, debati politik, vlerësimi për muzikën, prerjet e flokëve të improvizuara dhe deri tek takimet online në Zoom janë të gjitha pjesë e ditës së saj.
Ajo që vijon është një portret i një gruaje, një nëne dhe një zemre rebele. Me dy dekada përvojë si një aktiviste humanitare dhe e të drejtave të njeriut dhe me një mori projektesh të reja artistike që po vinin, ajo u tregua me një zemër tëhapur, reflektuese dhe me shumë shpresë për të ardhmen e saj dhe të botës. Ajo që mbetet e rrallë për Angelina Jolie është se pavarësisht çdo sprove që i ka dhuruar jeta, forca e saj mbetet e padëmtuar.
Gazetari Edward Enninful: Angelina, çfarë kënaqësie është të flasësh me ty sot. Kujtojmë, ardhjen e presidentit të ri në Shtëpinë e Bardhë, vaksinën anti-COVID dhe tashmë jemi në një sezon të ri. Pavarësisht gjithçkaje, a keni pak shpresë?
Angelina Jolie: Epo, unë shpresoj shumë për të ardhmen tek brezi i ri. Ndoshta kjo sepse unë jetoj me gjashtë fëmijë, të moshës 12 deri në 19 vjeç, kështu që unë e shoh atë si një grupmoshë të veçantë. Ata janë mjaft të mbingarkuar me shumë informacione që i kanë stresuar.
Si kanë qenë muajt e fundit për ju? E di që keni qenë në shtëpi në Los Angeles me fëmijët tuaj.
Unë mendoj se si shumica e familjeve, ne kemi përjetuar vështirsitë e pandemisë. Por sigurisht që janë pjesë e jetës. Zahara iu nënshtrua një operacioni në fillim të vitit të kaluar dhe rezultoi me sukses, kjo gjë na bëri më të lumtur shpirtërisht. Pax kishte vitin e matures, por nuke e ka shijuar si një maturant. Zahara më në fund merr patentën e saj të drejtimit, por praktikën me shoferin e ka bërë duke mbajtur maskë.
Por ditëlindjet ende vazhdojnë dhe unë mendoj se për shumë njerëz, kjo na ka bërë që të gjithë të ndjehemi më të bashkuar. Kjo është diçka e bukur.
Ne patëm kënaqësinë e madhe t’ju fotografojmë në shtëpinë tuaj, e cila gjithashtu është ish-pasuria e Cecil B DeMille. Sa e mrekullueshme…
Doja që të ishte afër babait të tyre, i cili është vetëm pesë minuta larg. Ndjeva një presion të vogël duke lëvizur brenda. Sikur isha futur aty ku DeMille dhe Chaplin do të rrinin. Më pëlqen më shumë që nuk ka lokale argëtimi, por shumë rrugë dhe vende për të ecur dhe menduar. Ndihem shumë me fat që e kemi këtë në këtë kohë.
A mund të përshkruani një ditë tipike në familjen tuaj?
Epo, unë nuk kam qenë kurrë shumë e mirë në të ndenjur pa lëvizur. Edhe pse doja të kisha shumë fëmijë dhe të isha nënë, gjithmonë e imagjinoja si Jane Goodall, duke udhëtuar në mes të xhunglës diku. Nuk e imagjinoja në atë kuptim të vërtetë, tradicional. Ndihem sikur më mungojnë të gjitha aftësitë për të qenë një nënë tradicionale që qëndron në shtëpi. Po e menaxhoj, sepse fëmijët janë mjaft elastikë dhe po më ndihmojnë, por nuk jam aspak e mirë.
Oh, nuk e besoj këtë!
Epo, unë i dua ata. Ndihem sikur jemi një ekip bashkë. Mund të tingëllojë klishe, por kur e dashuron këtë, e provon, edhe nëse vezët digjen, kjo nuk ka rëndësi në fund të fundit. Por fëmijët e mij janë goxha të aftë.
Kjo do të thotë se janë një thesar për ju. Ju duhet të jeni krenare.
Faleminderit (qesh)
Kështu që, kemi kaluar një kohë të mrekullueshme për dy ditë duke xhiruar këtë histori. E dija se sa e rëndësishme ishte për ne që të reflektonim përmes fotografisë ku tani jeni si një grua. Ku ju gjej në jetën tuaj dhe këndvështrimin tuaj?
Po ndiej që kam kaluar disa gjëra. Po përpiqem të jem e mbushur me shpresë. Unë mendoj se kjo është diçka që të gjithë e kemi zbuluar përmes pandemisë.
Një nga gjërat që unë respektoj për ju është mënyra se si nuk i harroni kurrë pasionet tuaja. Së shpejti do të botoni një libër për fëmijë dhe të rinj me Geraldine Van Bueren QC dhe Amnesty International, a mund të më tregoni pak rreth tij?
Titullohet “Njihu me të drejtat e tua dhe kërkoji ato”. Ne duam t’i ndihmojmë të rinjtë të identifikojnë kush janë ose çfarë i pengon ata të kenë të drejtat e tyre njerëzore dhe si të përpiqen t’i kërkojnë ato. Mesazhi për të rinjtë është; askush nuk ka të drejtë t’ju dëmtojë, t’ju ndalojë të drejtën e fjalës.
Fantastike.
Të rinjtë janë të angazhuar dhe të gatshëm për të luftuar. Por ekziston një nivel i keqinformimit me të cilin nuk jemi përballur kurrë kur jemi rritur. Ne duam që libri t’i ndihmojë duke ju dhënë mjetet për të forcuar luftën e tyre dhe për t’i fuqizuar ata në një mënyrë shumë praktike.
Punë e rëndësishme.
Ndoshta është vetëm rebelimi i vogël brenda meje, por në përgjithësi më pëlqen fryma e të rinjve. Unë besoj se ata mund të shohin të drejtën dhe të gabuarën me më shumë qartësi. Unë shoh shumë njerëz të moshuar që japin justifikime për sjellje të caktuara dhe të rinjtë kanë prirjen t’i kuptojnë më shpejt këto, duke thënë: “Por kjo është thjesht e gabuar, dhe ne qëndrojmë kundër tij”. Unë kam dashur të mbetem ky person.
Ju jeni e dërguara speciale për Agjencinë e KB për Refugjatët. Ju keni qenë me ta për 20 vjet, mendoj?
Njëzet vjet i bëj këtë vit.
Wow!
Fillova në fillim të të njëzetave, duke veshur çizmet dhe çantën e shpinës, dhe duke dalë për të provuar se çfarë dreqin po ndodhte në botë. U përpoqa t’i jepja vetes një arsimim më të gjerë sesa do të kisha pasur në shkollë. Unë u rrita në një vend shumë të zbrazët, në shumë mënyra, prandaj duhej të shkoja për të gjetur një kuptim më të gjerë.
A keni ndryshuar gjatë kësaj rruge?
Kam kaluar një fazë tronditëse dhe zemërimi në lidhje me një sistem që toleron miliona njerëz të zhvendosur nga lufta, gjenocidi dhe persekutimi. Unë jam akoma po aq e inatosur për padrejtësinë, por ndërsa unë si vajzë e re doja të shkatërroja sistemin, unë kam mësuar se duhet të luftoj që të përpiqem ta ndryshoj atë nga brenda.
Si ndiheni kur shikoni punën tuaj me KB?
Unë kam një marrëdhënie dashurie-urrejtjeje me KB. Më pëlqen kur shoh zgjidhje praktike dhe mbrojtje për ata që kanë më shumë nevojë. Më pëlqen të shoh njerëz nga e gjithë bota duke rrezikuar jetën e tyre për këtë. Ajo që urrej është se sa pak përqendrim kanë qeveritë në zgjidhjen e arsyeve që i bëjnë njerëzit të emigrojnë. E urrej kur nuk flasim dhe mbrojmë të drejtat e të gjithë njerëzve në mënyrë të barabartë. Dhe unë e urrej kur ndiej që fokusi nuk po inkurajon njerëzit dhe vendet të jenë të pavarura, por duket se përfitojnë nga prishja e tyre.
A mendoni se diskursi rreth refugjatëve është evoluar gjatë dy dekadave të fundit?
Unë mendoj se nëse ndonjë gjë është përkeqësuar. Ne flasim sikur refugjatët janë një barrë. Por atyre u është dashur të përshtaten. Ata kanë një grup tjetër aftësish, një pamje tjetër në sytë e tyre. Ata janë përballur me njerëzimin e tyre në një mënyrë kaq të thellë. Ata i kanë rezistuar shtypjes. Ne duhet ta nderojmë luftën e tyre. Nderoni njerëzit që kanë ikur nga bombat dhe kanë mbrojtur fëmijët e tyre.
Ju keni udhëhequr filma dhe filma dokumentarë dhe do të ktheheni mbas kamerave për biografinë e fotografit të luftës Don McCullin. Don është një nga fotoreporterët e mi të preferuar, çfarë ju bëri që të doni të përshtatni autobiografinë e tij për ekranin e madh?
Jam akoma shumë nervoze. Vetëm një ditë më parë, unë mendova t’i dërgoja një email për t’i bërë disa pyetje dhe paraprakisht po i mendoja fjalët që të mos gaboja. Ai është i pabesueshëm. Historia ka të bëjë me Donin, por ka të bëjë gjithashtu me konfliktet që ai ka qenë dëshmitar, dhe jetën e njerëzve brenda fotografive të famshme, kush ishin ata, dhe të vërtetën më të errët pas atyre konflikteve.
Dhe ti do të luash një rol në kinema të bazuar në librin komik të Marvel ‘Eternals’ me Richard Madden dhe Salma Hayek këtë vit. Gjithashtu kam dëgjuar se do të keni veshur një trupore floriri.
Unë e dua këtë kast, dhe që të gjithë u bashkuam. U regjistrova për të mbështetur vizionin e Chloé (Zhao) dhe angazhimin e Marvel për të zgjeruar mënyrën se si ne i shohim “superheronjtë”. Duke u veshur me një trupore floriri nuk është ajo çfarë kisha imagjinuar për veten në të dyzetat. Por mendoj se është një çmenduri e bukur.
A ndiheni sikur jeni në një fazë lumturie në jetën tuaj?
Une nuk e di. Vitet e kaluara kanë qenë mjaft të vështira. Jam përqendruar në shërimin e familjes tonë. Po kthehet ngadalë, si akulli që shkrihet dhe gjaku që kthehet në trupin tim.
Pra është një udhëtim
Por unë nuk jam atje. Unë ende nuk jam atje. Por shpresoj të jem. Po planifikoj. Më pëlqen të jem më e pjekur. Ndihem shumë më rehat gjatë të dyzetave, sesa kur isha më e re. Ndoshta sepse… nuk e di… ndoshta sepse nëna ime nuk jetoi shumë gjatë, kështu që ka diçka për moshën që ndihet si një fitore, në vend të një trishtimi për mua.
Absolutisht.
Kështu që më pëlqen. Unë jam duke pritur me padurim të pesëdhjetat e mia. Unë ndiej se do të godas me hapin tim më të madh në të pesëdhjetat e mia. Megjithëse ishim në trampolinë ditën tjetër, dhe fëmijët thanë: “Jo, mami, mos e bëj atë. Ju do të dëmtoni veten. ” Dhe mendova, “Zot, nuk është kaq qesharake?” Ishte një ditë që isha një yll aksioni, dhe tani fëmijët po më thonë të zbres nga trampolina sepse do të lëndoj veten.
E dashuroj këtë.. Fëmijët gjithmonë do t’ju tregojnë se çfarë duhet.
Edhe në moshën e tyre të re ata e dinë se ajo që ka rëndësi është të ndihen të sigurt dhe të qëndrueshëm. Për të mos i parë të dëmtuar personat që doni. Të njohësh mendjen dhe të vërtetën tënde dhe të mos jetosh një gënjeshtër.
Çfarë këshille do t’u jepnit prindërve për të frymëzuar fëmijët e tyre që të jenë të ndërgjegjshëm për shoqërinë dhe mjedisin?
Epo, e di që kjo mund të tingëllojë e çuditshme, por mos ja bëni fëmijës suaj si detyrim që të bëni mirë për ata dhe pastaj ata tua kthejnë mbrapsht. Nuk është se po e bëjmë për bamirësi apo si detyrim, por për t’ju dhuruar lumturi, një lidhje ndjenjash mes njerëzve që duam dhe respektojmë.
Ishte e mrekullueshme teksa shikoje në xhirime fëmijët që argëtoheshin shumë me rrobat. Mesa duket kanë secili stile të ndryshme.
Nuk mund t’i detyroj me asgjë, aq më tepër me pjesën e argëtimit. Të gjithë janë shumë të ndryshëm.
Janë shumë të lezetshëm, apo jo?
Po ata janë (qeshin)
Si e keni përjetuar ndryshimin që ju ka dhuruar mëmësia, nga fillimi deri tani?
Unë kam qenë një shoqe shumë e mirë me mamanë time. Më pëlqente të kisha fëmijë, por më pëlqen të ulem natën dhe të flas me fëmijët e mi. Më pëlqejnë vitet e adoleshencës. Më pëlqejnë vitet e shkuara. Më pëlqen të rri me ta.
A i sfidojnë ndonjëherë mendimet tuaja?
(Qesh) Oh, po… Ata mendojnë se unë jam paksa qesharake. Dhe të gjithë më njohin në mënyra të ndryshme. Ata më njohin shumë mirë mua dhe nuk ka asnjë ndryshim tek unë përveç moshës.
Tashmë jeni bërë nënë.
Unë jam nënë tani.
Ju keni qenë gjithmonë shumë e vëmendshme me zgjedhjet tuaja të modës.
Unë investoj në veshje cilësore, dhe pastaj vetëm i vesh për raste vdekjeje. Çizme, një pallto e preferuar, një çantë e preferuar, nuk i ndryshoj gjërat shpesh, e dini?! Kjo është një nga gjërat e mia.
A ka edhe një element të qëndrueshmërisë për këtë?
Të gjithë jemi duke u përpjekur të kuptojmë se cila është mënyra më e mirë, por unë imagjinoj se do të ketë gjithnjë e më shumë rregullore dhe mendoj se kjo është gjëja më e mirë që mund të ndodhë. Sepse edhe një konsumator i zhytur në mendime mund të lidhet me një promovim të mirë të diçkaje që në fakt nuk është e mirë, apo jo?
Me të vërtetë. Kjo është fantastike. Prandaj më thuaj diçka që njerëzit nuk dinë për ty që mund t’i befasojë?
Oh Zoti im. Gjithmonë i kam dëgjuar njerëzit ta bëjnë këtë pyetje dhe mendoj me veten time: “Pyes veten se çfarë do të thoja nëse dikush më pyet?” Por unë kurrë nuk e kam përgatitur përgjigjen. Hmmm… Unë jam më pak e mërzitshme sesa njerëzit do të mendonin …
Së fundmi, si dikush tjetër që nuk ka tendencë të plaket shpejt, do të doja të dija se çfarë bën për të qenë kaq e freskët?! Kështu që mund të marr disa mësime.
Ha! Nëse dikush mund të më tregojë se si të lëshohem, do të doja ta dija. Unë kurrë nuk kam mësuar se si dhe kam vendosur, që në moshën 45 vjeç, nuk do të mposhtem kurrë.
Dakord (qeshin të dy).
Do të shkoj më tej, edhe nëse do të plagosem më shumë.
Duaje këtë.
Unë thjesht do ta bëj.
