Nuk mund ta besoj se kanë kaluar 10 vjet që kur fitova ‘Super Bowl’ me New York Giants. Është loja që ndalon botën. Një moment i tillë global ku deri në një miliard njerëz ju shikojnë në më shumë se 170 vende. Unë kam qenë në disa nga vendet më të largëta të planetit dhe ata e njohin Super Bowl-in. Pra, të fitosh një dhe të shënosh një goditje në skenën më të madhe në sportin botëror është thjesht e pabesueshme.
Nuk ka ditë që të mos e mendoj. Hey, unë fitova një Super Bowl! Mbaj mend gjithçka kaq qartë. Kishte shumë gjëra për mua në atë kohë, brenda dhe jashtë fushës. Shumë presion. Isha 25-vjeç, isha baba i ri. Vajza ime, Kenedi, sapo kishte lindur disa javë më parë. Pra, dy gjërat më të mëdha në jetën time ndodhën në të njëjtën kohë.
I mbaj mend të gjitha qartë. Në ditët para ndeshjes, nuk mund të flija. Ishte në mendjen time gjatë gjithë kohës, duke kaluar nëpër librin e lojërave, të gjitha intervistat në media, zhurmën. Ishte e vështirë për mua të qetësoja mendjen.
Festimi me kërcimin salsa është diçka që është autentike për atë që jam. Kushdo që më njeh e di se do të shpërthej në një kërcim salsa në çdo kohë.
Si atlet, jam i gjithi pas rutinës që nga koha kur zgjohem, në atë që ha për mëngjes e deri te ngrohja dhe stërvitja. Ai proces është shumë i rëndësishëm. Por në Super Bowl, gjithçka është ndryshe. E kalova frikën e rastit, duke parë të gjitha ato legjenda të NFL, me djemtë që kanë luajtur Super Bowl para meje, duke ecur rreth atij stadiumi në Indianapolis. Dhe pastaj jam unë. Unë jam në librat e historisë tani.
Si arrita atje? Nuk kam pasur kurrë asgjë të lehtë. Më është dashur të luftoj në çdo hap, që nga hyrja në lojë. Fillova me New York Giants. Çfarë loje. New York Giants kundër New England Patriots. Qetërmbrojtësit e ‘Hall of Famer’, Eli Manning kundër Tom Brady. Unë dhe dy lojtarë të tjerë në ekip, Mario Manningham dhe Hakeem Nicks, jemi miq të ngushtë. Ne darkonim së bashku çdo të premte para ndeshjeve. Njohja me njëri-tjetrin na ndihmoi të bëheshim shumë më të fortë në fushë. Ne kemi kaluar kohët më të mira dhe më të këqijat së bashku. Besnikëria është gjithçka për mua.
Babai im ndërroi jetë kur unë isha 20-vjeç. Unë gjithmonë dua të di se çfarë po mendon ai. A është ai krenar për mua? Shiko babi, ne jemi këtu në Super Bowl. Është ky libër që motra ime e bëri për mua kur isha e vogël, e kam ende. Është një nga ato ku mund të zgjidhni historinë dhe personazhin. Bëhet fjalë për mua që e dua futbollin, e shikoj ndeshjen, por më zë gjumi. Dhe më pas në ëndrrën time, zgjohem dhe jam në lojë dhe është Super Bowl. 15 vjet më vonë, unë jam realisht në lojë. Unë shënoj një “touchdown” dhe kam një kërcim të veçantë dhe familja ime është në tribunë. Është sikur ky libër ka ardhur në jetë.
Kur shënova në atë zonë fundore, ngrita sytë në tribunë dhe kumbari, trajneri im i futbollit i shkollës së mesme ishin ulur aty. Unë bëra festën time me kërcimin salsa. Nëna ime është portorikane dhe unë jam rritur në një familje portorikane, shumë të rrënjosura në kulturën dhe trashëgiminë tonë, nga ushqimi, tek mënyra se si ne festojmë gjërat. Duke u rritur, mësova të kërceja: cha-cha, merengue, salsa, të gjitha vallet e kulturës sime. Festimi i salsës është diçka që është autentike për atë që jam.
Madonna po performonte në shfaqjen e pjesës së parë dhe në stërvitje dikush e pyet për kërcimin tim. Ajo në fakt ngrihet, fillon të kërcejë salsa në skenë gjatë konferencës së saj për shtyp. Thjesht thashë: “Çfarë po ndodh?”
Thjesht mund të shohësh që jam i rraskapitur. Nëna ime është pranë meje. Ajo më përqafon dhe unë jam mbështetur tek ajo. Dhe më kujtohet duke i thënë: “Mami, ne ia dolëm”.
Loja është shumë e tensionuar, deri në lojën finale. Unë nuk luaj në mbrojtje, kështu që nuk jam atje. Nuk kam kontroll. Është ndjenja më e keqe në botë. Mbaj mend që ecja përpara dhe mbrapa. Nuk dija nëse të ulesha, të ngrihesha, të ikja, të shikoja, të mos shikoja. Dhe më pas në sekondat e fundit, Tom Brady lëshon Hail Mary. Të gjitha ose asgjë. Ndjehet sikur është në ajër për një orë. Por më pas zbret dhe bie në tokë. Ne kemi fituar! Dhe kjo është kur vrapoj nëpër fushë, krahët tundur, krahët në ajër, thjesht i kënaqur për atë që sapo arritëm si ekip.
Ishte kaos, kaos absolut. Por gjëja e parë që mendova ishte: Ku është familja ime, a dinë ata të zbresin këtu? Nuk bëj asnjë intervistë derisa t’i shoh. Më duhet vetëm t’i përqafoj, të festoj për një minutë, të qëndroj në këtë gjendje euforike. Familjet e tjera janë atje. Ata ju përqafojnë. Ju jeni ende duke përqafuar shokët tuaj të skuadrës. Ju ngjiteni në skenë dhe mund të mbani trofeun. Thjesht nuk mund ta besoj se po e mbaj në të vërtetë këtë gjë.
Kam shumë kujtime. Unë kam të gjithë uniformën time nga loja, helmetën, këllëfët, të gjitha dhe unazën e famshme Super Bowl që marrim disa javë pasi fitojmë lojën. Është në një nga sirtarët e mi. E hap dhe është gjithmonë aty duke më kujtuar se kemi fituar Super Bowl. Është ajo për të cilën punoni gjithë jetën si futbollist. Sidomos në kohën e Super Bowl, gjithçka kthehet. Ata bëjnë maratonën çdo vit në TV të të gjitha Super Bowls, kështu që unë gjithmonë do ta shikoj përsëri.
