Një burim i tha “Variety” se vazhdimi i ardhshëm muzikor Joker: Folie à Deux me Joaquin Phoenix do të jetë kryesisht një muzikal, i përbërë nga të paktën 15 këngë shumë të njohura. Një numër i tillë do të jetë ‘That’s Entertainment’ e Judy Garland nga muzikali i vitit 1953 The Band Wagon.
Edhe pse ekziston mundësia që të shfaqen disa këngë origjinale, nuk dihet se kush do t’i shkruante ose do t’i interpretonte ato numra. Kompozitorja Hildur Guonadottir, e cila fitoi çmimin e saj të parë “Oscar” për kompozimin e filmit 2019, ka qenë në gjendje të fusë shenjat e saj të veçanta muzikore në secilën këngë.
Ylli i muzikës pop Lady Gaga iu bashkua kastit të vazhdimit si Harley Quinn në vitin 2022, kur regjisori Todd Phillips njoftoi se do të ishte një muzikal. Phoenix ripërsërit rolin e tij si zuzari i librit komik, pas performancës së tij fituese të Oscarit në historinë e origjinës.
Filmi origjinal “Joker” i Joaquin Phoenix ishte një largim i madh nga shumica e filmave DC të asaj kohe. Në vend që të ishte një ekstravagancë me efekte të mëdha, si “Aquaman” i vitit të kaluar ose një fantazi plot humor, si “Shazam” i vitit 2019, “Joker” u ndje si një thriller krimi psikologjik më shumë në përputhje me “Nightcrawler” ose “Taxi Driver”.
Ndërsa kishte disa elementë të njohur të librit komik, si ekzistenca e Gotham City dhe vrasja me armë e Thomas dhe Martha Wayne, kushdo që nuk e njeh Universin DC mund të mos e kuptojë as lidhjen e tij me filmat me superheronj. Filmi origjinal u vlerësua shumë për historinë e tij të besueshme të origjinës dhe narrativën rrëqethëse dhe Joaquin Phoenix mori shumë vlerësime kritike për portretizimin e tij të Joker-it. Phoenix madje fitoi çmimin e akademisë për aktorin më të mirë në një rol kryesor, i pari për një film me superheronj.
Në fund të filmit të parë, Joker i Joaquin Phoenix u kufizua në Arkham Mental Asylum, dhe i lihej audiencës të vendoste se sa pjesë e filmit ishte e vërtetë dhe sa ishin thjesht iluzionet e një njeriu të sëmurë mendor. Kishte shumë sugjerime se disa ngjarje ishin të gjitha në kokën e Arther Fleck, me skena që tregonin qartë se ai imagjinonte disa ngjarje – madje edhe ato që publiku ishte shtyrë të supozonte se ishin të vërteta për pjesën më të madhe të filmit.
