Binjakët e cilësuar si një rast mrekulli, të cilëve mjekët u dhanë 0% mundësi për t’i mbijetuar lindjes së tyre, janë nisur nga spitali në shtëpi me prindërit e tyre shumë të lumtur. Harley dhe Harry u ngjizën përmes metodës së fertiizimin invitro (IVF) dhe lindën që në javën e 22-të e pesë ditë. Prindërit Jade dhe Steve Crane ishin paralajmëruar nga mjekët se mund të ishte një abort pasi binjakët ishin kaq të vegjël, duke u thënë atyre që të përgatiteshin për t’i thënë lamtumirë. Por kur lindën, ata dhanë shenja jete, kështu që ekipi u hodh menjëherë në veprim.
Tani, pas 140 ditësh në kujdes intensiv, vëllai dhe motra janë lejuar të shkojnë në shtëpi. Jade, dikur infermiere tha:
Jam shumë krenare për foshnjat e mia, ata janë luftëtarë të vegjël. Ata po ia dalin absolutisht për mrekulli. Po qajnë, po mbijetojnë. Mjekët thoshin se foshnjat nuk do të mbijetonin në këtë shtatzëni. Lindja ndodhi dy javë përpara se të konsiderohej “e zbatueshme” në Mbretëriinë e Bashkuar dhe nuk na u dha asnjë mundësi që fëmijët të jetonin. Vetëm sepse linda në një spital universitar dhe se foshnjat lindën me shenja jete, zgjodhën të ndërhynin mjekësisht.
Çifti iu nënshtrua 8 cikleve të IVF-së gjatë 11 viteve ndërsa ata u përpoqën të krijonin familjen e tyre, duke vuajtur tragjikisht tre aborte spontane dhe një shtatzëni ektopike përpara ardhjes së binjakëve. Jade zbuloi se kishte një sistem imunitar tepër aktiv, duke bërë që trupi i saj të refuzonte shtatzënitë përpara se çifti të zhvendosej nga një klinikë fertiliteti në Londër.
Në ciklin tonë të tetë të IVF, ne patëm dy embrione të transferuara të cilat të dyja funksionuan dhe përfunduam me binjakë djalë dhe vajzë. Nuk mund ta lija veten ta besoja, kisha shumë frikë nga një abort spontan apo diçka që nuk shkonte. Unë isha ende mosbesuese kur arritëm në javën e 20-të dhe nuk kisha arritur as tremujorin tim të tretë kur nisa lindjen, kështu që nuk kishim blerë asgjë.
Çifti u kontrollua në Spitalin Mjekësor të Queens në Nottingham më 26 tetor, kur Jade kishte pasur rrjedhje të ujërave për disa ditë në javën e 22-të. Foshnjat nuk konsideroheshin të qëndrueshme dhe nëna e gjorë besonte se do të humbiste binjakët e saj të çmuar. Ajo shtoi:
Doktori vazhdoi të thoshte se ishte një abort, por unë thashë se nuk mund të ishte sepse mund të ndjeja foshnjat që lëviznin. Ata ishin gjallë, lëviznin përreth dhe qanin. Ngjasonin si kotele të vogla.
