Dy vitet e fundit kanë qenë një eksperiment kurioz sepse tapeti i kuq u zhduk, ndërsa shfaqjet e çmimeve u bënë dixhitale dhe yjet mbanin rroba të stilit të lehtë, më të rastësishme dhe bënin selfie ose portrete nga divanet e tyre ose suitat e hoteleve për shkak të COVID-19. Edhe kur ngjarjet e drejtpërdrejta u rikthyen, të famshmit dukeshin ngurrues për t’u dukur shumë magjepsës me rrezikun e tingëllimit të lezetshëm në mes të një krize të shëndetit publik. Dhe ndërkohë, moda e parakalimit në tapetin e kuq u zbeh në një farë mënyre: diktati i stilistit u zëvendësua nga një obsesion me personalen, me vetë-shprehjen. Dizajnerët po shtyjnë motivin dhe mesazhet e rrobave te konsumatori dhe personazhi i famshëm, duke i urdhëruar ata në një lloj mënyre që të krijojnë stil. Si shfaqjet e modës ashtu edhe ato të tjera si kinematografike ose muzikore muajin e kaluar ishin të mbushura me gjeste dhe personalitete mjaft të veçnatë.
Pra, ky çmim i Akademisë u ndje si një rrip transportieri për të gjitha idetë që krijuan ato dy vite. Është fundi i listave të veshura më keq, ose së paku, fundi i fustanit pa rripa, sirenë-bisht peshku. Makina e stilit të famshëm, me standardet e saj të ngurta të bukurisë dhe magjepsjes, po sfidohet nga gra të sigurta që duan të shprehin ndjenjën e tyre përmes veshjeve. Marrja e rrezikut më në fund po inkurajohet, veçanërisht pasi një klasë komentuesish e hiper-arsimuar në modë, me ndjekës të mëdhenj e të vegjël, po lulëzon në Instagram dhe Twitter me një nxitje të re për të gjurmuar ecurinë nga pista në tapetin e kuq.
Një numër i madh njerëzish në Twitter dhe Instagram gjatë fundjavës ndanë pamje se fustani shumë i keqardhur i Gwyneth Paltrow-it, i 2002-it, rrjetë i “Alexander McQueen”, për të cilin vetë aktorja deklaroi se ishte penduar në tapetin e kuq, ishte një nga pamjet e tyre të preferuara për Oscar. Të tjera “misse” famëkeqe, si smoking-i mbrapsht i Celine Dion nga John Galliano në 1999, janë gjithashtu të pëlqyera nga njohësit e modës në internet nën 35 vjeç. Më afër qendrës së pushtetit, stilistët janë shfaqur si aktorë kryesorë të industrisë, një varëse midis modës dhe Hollivudit, të cilët jo vetëm që ndihmojnë në negocimin e marrëveshjeve të mëdha për yjet e tyre, por kanë bindur klientët e tyre dhe botën se mosluajtja sipas rregullave dhe kultivimi i ndjenjës së personalitetit ose një misioni përmes veshjeve, mund të shkëlqejë imazhin e tyre. Kjo nuk i bën ata të duken më njerëzorë, në vetvete, por më shumë si një personazh. Epo një gjë e mirë e mirë është sepse ka ardhur fundi i listës së të veshurit më keq, ose të paktën fundi i fustanit pa rripa me bisht sirene.
