“The Idol” prezantoi një përrallë paralajmëruese të show-biznesit, në rregull, jo atë që kishte për qëllim vuajtjen për artin apo mashtrimin si “Gjithçka për Evën” për të ecur përpara; përkundrazi, shfaqja shërben si një paralajmërim për rreziqet që drejtuesit janë të guximshëm kur lejojnë talentet e nxehta të vrapojnë e të lirë, vetëm për t’i parë ata të bëjnë një vezë gjigante që spërkat në vend të një veze të artë.
Në këtë rast, objekti i shndritshëm ishte çifti tërheqës i krijuesit të “Euphoria” Sam Levinson dhe yllit të muzikës Abel “The Weeknd” Tesfaye, duke prodhuar një seri të mprehtë, me pamje magjepsëse për një yll pop, Jocelyn (Lily-Rose Depp), të joshur. nga një vrapues me hije, Tedros (i luajtur nga Tesfaye), dhe i tërhequr në llojin e kultit të tij.
Në pamje të pasme, reagimi negativ ndaj “The Idol” kur u shfaq premierë në Festivalin e Filmit në Kanë ishte i tepruar, jo sepse shfaqja ishte më e mirë se sa reklamohej, por sepse ishte një humor aq i dukshëm sa të dukej i padenjë për të gjitha dënimet që kritikët e festivalit kishin. hodhi mbi të. Po, shfaqja u përkul prapa (dhe herë pas here përpara dhe anash) për t’u ndjerë provokuese, por e meta e tij më e spikatur nuk ishte aq fyese sa thjesht e mërzitshme, një cilësi që vazhdoi gjatë pesë episodeve të tij.
Ajo finale ndihej veçanërisht e pakuptueshme, duke u përpjekur ta pikturonte Jocelyn-in si mjeshtre manipuluese që tërhiqte telat, por me një grumbullim që kishte pak kuptim. Nëse ajo po luante me të gjithë për të marrë atë që donte, mashtrimi dukej po aq i sforcuar dhe i tërhequr sa sekuenca e zgjatur e audicionit që nisi orën, të cilën producenti i turneut Andrew Finkelstein (Eli Roth) e quajti “bota e kllounëve”.
