Nga Anila Hoxha
Më shumë se kushdo, telefonata e tim ati, njeriut që ka më shumë ndikim në jetën time, më shtyu të ulem të shkruaj këto rreshta.
“Fale se ka qenë i lodhur” – më tha dhe më pas më kritikoi ashpër për sjelljen. Dhe u mundova të vesh këpucët e atij polici, të qëndroj me orë të zgjatura në mal e të kërkoj nën presionin se përse ngjarja nuk është zbardhur. Dhe megjithëse e kuptoj lodhjen e tij, kushtet e vështira në mal, prapë nuk e kuptoj armiqësinë ndaj një gazetari, që s’po bënte asgjë tjetër veç detyrës dhe që ishte aty dhe për atë, mbasi do fliste për qytetin ku ai jeton e rrit fëmijët, sigurinë në shkolla, drogën, fenomenet e kriminalitetit dhe çdo problematikë tjetër.
Ky gazetar, kushdo qoftë shkruan për këtë polic, kur nuk i paguajnë orët shtesë, kur e keqpërdorin, për mos ngritjen tij në detyrë dhe çdo gjë tjetër që i transmetohet publikut, ashtu si abuzimin me çdo formë të pushtetit. Këtu e 15 vjet më parë, nëse do kisha qëndruar në pritje të produktit të zyrave të shtypit dhe nëse nuk do kisha kapërcyer fshehtas muret e një ndërtese së bashku me operatorin Besfort Kryeziu, duke shkelur ligjin dhe duke “dhunuar“ një institucion, publiku nuk do ta kishte marrë vesh kurrë të vërtetën e fëmijëve të Poliçanit.
Askush nuk do ta kishte mësuar të vërtetën e torturës përmes urisë të dhjetëra fëmijëve që shteti deshi t’i shpëtojë nga gjakmarrja e për këtë arsye ngriti një qendër, por që më pas njerëz të veshur me pushtet dhe natyrisht të korruptuar, zhvatën fonde e miliona lekë dhe fëmijët përfunduan “të ngujuar” nga mosushqyerja. Kjo shkelje e rregullave solli nxjerrjen në dritë të së vërtetës e natyrisht zbulimin e një prej aferave më të mëdha korruptive, me zyrtarë të lartë që përfunduan para drejtësisë. Po, unë Anila Hoxha, mund t’ju numëroj ndër vite dhjetëra raste të shkeljes së rregullave, nxehjes së qeverive që janë e pastaj ikin, mbasi isha duke bërë detyrën time, me vetëm një qëllim: tregimin e të vërtetës me saktësi dhe prova, zbulimin e saj, ekspozimin e saj para qytetarëve.
Sepse kjo është detyra ime. Unë jam gazetare dhe një gazetar siç pyet në formë retorike profesor Artan Fuga, nuk mund të bëjë “gazetari deklarative”, ku gazetari thjesht thjesht zgjat mikrofonin. Gazetari hulumton, kërkon, mbledh fakte, dyshon dhe ka mendje kritike, duke ju përmbajtur parimeve të vërtetësisë dhe paanshmërisë, për t’ju dhënë përgjigje sipas parimeve të profesionit pyetjeve që në fund fare janë në shërbim të publikut dhe llogaridhënies. Detyra e një gazetari është të respektojë të vërtetën dhe ta mbrojë publikun duke e informuar me të vërteta që nuk janë të ëmbla, por të hidhura.
Si unë, gjatë misionit kanë vepruar gjatë karrierës së tyre e vazhdojnë t’i shërbejnë publikut, duke hulumtuar me profesionalizëm shumë e shumë kolegë të tjerë, që shtyhen, bullizohen, dhunohen në mos fizikisht në forma nga më të ndryshmet, qoftë edhe me sulme digjitale, duke rënë pre e arrogancës së pushtetit. Në shumë raste, nëse nuk janë ndëshkuar ata, familja ka vuajtur largime nga puna apo derivate të saj.
Nëse nuk do ju kisha rrëshqitur policëve të burgut shumë e shumë vite më parë, atëherë kur fëmijët mbaheshin së bashku me të rriturit në të njëjtin ambient pranë 313, nuk do ishte mësuar abuzimi i njërit prej tyre, që më pas solli reflektim urgjent të shtetit që u finalizua me hapjen e institucionit të riedukimit për fëmijët në konflikt me ligjin. (Kavajë).
Nëse s’do kisha hyrë fshehtas përmes një autoambulance teksa shpërthimet vijonin në Gërdec, ku përmes telefonit në transmetimin direkt me Sokol Ballën orientova ekipet e evakuimit për banorë që kërkonin ndihmë, publiku nuk do ta kishte parë kurrë atë bllokun e shënimeve që gjeta aty, ku kishte emra fëmijësh që demontonin municione e ngjitur emrave të tyre, dita e punës me mëditje. U hetova mbasi shkela sekretin hetimor për dërgimin nën arrest shtëpiak por pa adresë të turkut Abduselam Turgut, i kërkuar nga gjermanët për 600 kilogramë heroinë.
Ai ishte arratisur duke përfituar nga një vendimmarrje e dyshimtë që u mbështet nga struktura policore që e dorëzuan trafikantin në një adresë pa adresë. Kam mëkatuar kur mërzita dhe nuk lashë rehat të festonte Krishtlindjet qeveria, kur fëmijët e Aishe Pojanës ishin braktisur maleve të Baldushkut ndonëse një zinxhir institucionesh duhet të kujdeseshin për të miturit me nënën në burg dhe babain e vrarë.
Nxeha Ministrinë e Brendshme dhe çdo qeveri më konsideron të padëshiruar, si atëherë kur kryheshin takime sensibilizuese për Lazaratin për të asgjësuar drogën dhe zyrat e shtypit premtonin se ishin në rrugë të mbarë, por ‘e teprova’ duke sjellë për herë të parë faktin se toka në atë fshat nuk mjaftonte më dhe ndaj ata kishin mbjellë cannabis edhe në fuçi të vendosura mbi çati. Dhe mund të vazhdoj me shembuj të pafundmë gjatë këtyre 23 viteve karrierë mbi supe, të tilla si përpëlitja e Klodian Rashës në këmbët e një polici, për të cilin u tha se i riu e qëlloi, por në fakt kamerat tregonin përndjekjen e tij vetëm pse kishte shkelur orën policore.
Ish-drejtori i përgjithshëm i policisë, Ard Veliu, disa herë e ka qetësuar mërinë e tij mbasi shkruaja për keqpërdorimin e policisë, duke marrë hak tek familjarët e mi. Por siç thonte Indro Montanelli, padroni i atij që zgjedh gazetarinë është lexuesi, ndaj edhe unë jam e qartë se i shërbej publikut e të vërtetës dhe se sa kohë nuk i shërbej çdo forme propagande do kem përballë arrogancë njerëzish të veshur me pushtet dhe mospëlqimin e tyre.
Derisa u vjen koha dhe ikin.
Më vijnë në mend dhjetëra raste të kolegëve, të tilla si Julian Kasapi, i cili nëse nuk do ta kishte kaluar në mënyrë të paligjshme kufirin, për të përfunduar në Siri, autoritetet do zgjoheshin vonë dhe sytë e fëmijëve në hiçin e atyre kampeve s’do t’i kishim parë. Kujtoj shkeljet që ka bërë Eldri Buli, një gazetar emblemë, i cili me durim dhe profesionalizëm nxorri në dritë për publikun skandale të forta. Flamur Vezaj që shkeli pafund sekretet hetimore dhe ekspozoi një gjyqësor të kalbur, Dashamir Biçaku, Irena Shabani, Ardita Bala, Gerti Xhaja, Artan Hoxha, Klodiana Lala dhe Lindita Çela e shumë e shumë kolegë të tjerë që përditë raportojnë me këmbëngulje në misionin e tyre si watchdogë të demokracisë.
Për të ardhur tek e shtuna e incidentit, meqenëse gjendesha mbas Malit të Dajtit për të raportuar për një krim me shumë të pathëna. Zyrtarisht për këtë krim të rëndë nëse do i përmbahesha vetëm qëndrimit zyrtar, publiku do kishte vetëm një varg inicialesh dhe do ndihej sikur lexonte alfabetin. Dhe se kishte dëgjuar e parë asnjë nga detajet që kam transmetuar përgjatë këtyre ditëve në Top Channel, si zbulimi i një parcele me drogë teksa në male kërkohej trupi i viktimës, fakti që një i shumë kërkuar si trafikant u zbulua rastësisht mbasi u thirr për të dhënë deklaratë për zhdukjen, fakti që ndërkohë ai kishte vijuar aktivitetin e tij kriminal.
Dhe gjendesha aty, në atë mal si çdo koleg tjetër dhe ende nuk e kisha kaluar shiritin kur një agjent krimesh që nuk duhet të ishte pranë shiritit por 20 minuta larg tij, në vendin e krimit, shtyu operatorin e A2CNN Endrit Aga dhe për pasojë së bashku me të u rrëzova dhe unë. Vendngjarja ishte 20 minuta larg me këmbë, pra 20 minuta larg atij shiriti. Nuk kishte asnjë situatë, asnjë incident, ishte një sjellje tipike e një shtetasi me uniformë dhe me pushtet, që e bezdiste prania e medias, puna e gazetarit. Ajo nuk ishte një sjellje polici, ai nuk ishte një polic. Ky person megjithë terrenin e vështirë dhe humnerën në krahun ku ne gjendeshim, pa teklif bëri atë që kishte orë që po e bënte, shtynte gazetarë e sillej keq me ta.
Ky person dhe kolegët e tij patën kohën në dispozicion aty në mal, që të kërkonte falje sepse rrezikoi jetë njerëzish që sakaq nuk po bënin asgjë tjetër veç detyrës, por nuk e bëri. Dhe e gjitha kjo tregon një histori që përsëritet, tregon një mënyrë të vepruari e të përhershme të policisë ndaj gazetarëve që janë duke bërë detyrën. Vendngjarjet nuk i prish gazetari që sipas kësaj mendësie hermetike nuk duhet t’i fusë hundët ku është shteti, por i prishin zyrtarët e policisë që parakalojnë brenda shiritave, që kamerat t’i filmojnë sikur veprojnë e marrin masa, që pinë cigare dhe shkelin me këpucë vendngjarjen ndonëse abetarja mbi një skenë krimi thotë “ajo ju përket vetëm kriminalistëve”.
Të shtunën, policia tregoi edhe njëherë se lë për të dëshiruar në raportin e saj me median, me publikun dhe qytetarin, siç ka vepruar edhe herë të tjera, duke nisur nga konferencat për shtyp ku s’lejojnë të bësh pyetje siç ndodhi në Elbasan. Dhe mua më shqetëson prej ditës se kaluar vetëm një pyetje, kur një polic flak një gazetar përpara kamerave, çfarë bën ky polic, si sillet ky polic kur shoqëron një qytetar, kur e hipën në makinë, kur i lidh prangat, kur e çon në ambientet e izolimit?
