Emocionet e konsideruara negative, si zemërimi, trishtimi na bëjnë të izolohemi. Mendoni për herën e fundit që jeni ndjerë i trishtuar. Me siguri keni vënë re se energjia juaj fizike dhe mendore ishte shumë më e ulët, se kishit nevojë për qetësi, heshtje dhe pushim. Megjithatë, trupi është i mençur dhe duhet t’u kushtojmë vëmendje sinjaleve të tij.
Në fakt, nuk është diçka që ne mund të zgjedhim, pasi jemi të kushtëzuar në një nivel biologjik. Kur përballet me trishtimin, trupi ul sekretimin e serotoninës dhe norepinefrinës dhe rrit atë të kortizolit. Kjo jo vetëm që ndikon në mirëqenien tonë emocionale, por gjithashtu prodhon apati, lodhje, ulje të forcës dhe qëndrueshmërisë fizike.
Secila nga emocionet tuaja shfaqet për një arsye, shërben një funksion të rëndësishëm dhe është i nevojshëm dhe i dobishëm për ju. Në rastin e trishtimit, ai shfaqet si një reagim i natyrshëm ndaj humbjes, zhgënjimit ose mungesës së shpresës. Ndryshe nga zemërimi, i cili na mobilizon të mbrohemi, trishtimi na fton të tërhiqemi në vetvete. Kur humbja ose zhgënjimi ka ndodhur tashmë, shfaqet dhimbja emocionale që duhet parë, dëgjuar dhe kujdesur. Për ta bërë këtë, ne duhet të heqim fokusin nga jashtë dhe të shohim nga brenda.
Përpunimi i një ngjarjeje negative kërkon kohë dhe kjo është arsyeja pse trishtimi na detyron të ngadalësojmë aktivitetin dhe të përfitojmë nga burimet e energjisë për t’u shëruar. Tani nuk është koha për të ndërtuar, projektuar apo krijuar, por për t’u kujdesur për atë që tashmë ekziston. Trishtimi vë në lëvizje një proces reflektues që është thelbësor për rritjen personale. Na lejon të analizojmë atë që ka ndodhur dhe ta kuptojmë atë. Na shtyn të pyesim veten: çfarë ka ndodhur? Si ndikon kjo tek unë? Si do të ndryshojë jeta ime tani e tutje? A ka ndonjë mësim që mund të nxjerr nga situata? Falë kësaj analize, ne mund ta vendosim veten në realitetin tonë të ri dhe ta pranojmë atë.
Së fundmi, na mëson cilat janë nevojat, vlerat dhe dëshirat tona, na ndihmon të qartësojmë dhe prioritizojmë, diçka që nuk mund ta bëjmë nëse vazhdojmë të fshihemi në lëvizje të vazhdueshme. Në fund të fundit, trishtimi na bën të izolohemi në mënyrë që të mund të rivendosim veten. Gjatë kësaj periudhe izolimi, ne investojmë energji në vetvete, rifitojmë forcën dhe arrijmë të integrojmë atë që ka ndodhur.
Izolimi që pason trishtimin është përshtatës, pasi na lejon të fillojmë t’i përpunojmë ngjarjet, t’i kuptojmë ato, t’i integrojmë dhe të ecim përpara në realitetin në të cilin gjendemi tani. Kur përballemi me një ngjarje të pafavorshme, ne mund të mendojmë se jemi përgjegjës për atë që ka ndodhur, se jemi të pamjaftueshëm ose inferiorë ndaj të tjerëve. Trishtimi ka vlerë shoqërore, u tregon të tjerëve se kemi nevojë për mbështetje dhe i inkurajon ata të na ofrojnë atë.
