Ndonëse Calvino e "detyron" Marko Polon t’i bëjë bashkë gjithë këto qytete për të ushqyer imagjinatën e Kanit, në të vërtetë autori përshkruan veçse një qytet të vetëm në mbarë librin.

Venecia, ky pirg në zhbërje me shkëlqim të pakrahasueshëm, ende mbetet si një tregues substancial, aftësive të njeriut për të krijuar prej kaosit që diçka të përkryer. Mbarë kapitujt me një prozë poetike kaq të pasforcuar ku fantazia dhe saktësia janë pranëvënë në një masë të përkryer… krijojnë një botë unike.

Nga të gjithë shkrimtarët italianë të pasluftës, Italo Calvino është më aventurieri. Ai shkëlqen me brilancë stilistikore të pangatërrueshme dhe me vegullitë e ideve mëkatuar me kujtesën e vet, me kujtesën e botës.

"Është e lehtë të përshkruash ato që nuk janë ‘Qytetet e Padukshme’ sesa ato që janë pasi është me të vërtetë shumë e vështirë të përcaktohet se në cilën kategori mund të vendoset; as nuk ka një komplot të qartë dhe as personazhet nuk zhvillohen siç janë normalisht, nuk mund të quhet roman ose përmbledhje tregimesh, nuk mund të vendosen në asnjë zhanër pasi që i tejkalon kaq shumë; por gjithsesi diçka e jashtëzakonshme, diçka që nuk mund të përshkruhet me fjalë, e cila mund të ndihet vetëm."

"Ky është libri im i preferuar Calvino dhe ai që gjithmonë u sugjeroj miqve që më kërkojnë një lexim interesant të lehtë ose një fillim në universin e Calvino. Është e vështirë të shkruash një përmbledhje të gjatë këtu pa dhënë gjithë historinë, por mjafton të thuash se ajo është prozë poetike në rastin më të mirë."

"Unë përfundova ‘Qytetet e Padukshme’ ndërsa prindërit e mi planifikuan udhëtimin e tyre në Evropë. Si dikush që i pëlqen të shkojë në vende të reja dhe të udhëtojë, ka një ndjenjë ironie që unë ndiej ndërsa e rishikoj këtë. Si një student 21 vjeç, pa para dhe as mjete për të filluar një udhëtim vetë, e gjej veten duke bredhur nëpër qytete që Marco Polo i përshkruan Kublai Khan-it të madh."